Definicja barwy
Barwa ciała jest następstwem selektywnego odbijania i rozpraszania promieni świetlnych o charakterystycznej dla danego ciała długości fal. Ciało ma barwę odpowiadającą składowi widmowemu odbitych i rozproszonych promieni; reszta promieni wchodzących w skład widma ulega pochłonięciu przez ciało, więc nie dociera do oka i nie wywołuje wrażeń barwnych.
Drewno, w zależności od gatunku, ma barwę zbliżoną do białej, żółtej, brunatnej, czerwonej, zielonej lub czarnej. Drewno białe odbija, drewno czarne pochłania prawie wszystkie barwy występujące w białym świetle.
Drewno drzew beztwardzielowych jest na całym przekroju poprzecznym jednolicie jasno zabarwione. Na tle zabarwienia zarysowują się jedynie różnice między jaśniej zabarwionym drewnem wczesnym a ciemniej zabarwionym drewnem późnym oraz odchylenia spowodowane obecnością fałszywej twardzieli.
Na przekroju poprzecznym drzew twardzielowych, zaznacza się wyraźna różnica między ciemniej zabarwioną twardzielą a jasno zabarwionym bielem. Różnica ta występuje powyżej granicy wieku, zależnej od gatunku i warunków wzrostu. Poniżej tego wieku gatunki twardzielowe, zawierają drewno wyłącznie bielaste i mają jednolite zabarwienie. Ciemniejsze zabarwienie twardzieli spowodowane jest obecnością gum, barwników, i innych związków twardzielowych. Intensywność zabarwienia jest różna.
Zobacz również: Zapach drewna
Warunki klimatyczne a barwa drewna
Barwa drewna zależy od wielu czynników, wśród których największą rolę odgrywają warunki klimatyczne. W lasach północnej części strefy umiarkowanej przeważają gatunki o drewnie jasno zabarwionym, jak świerk, brzoza, osika; jedynie sosna ma zabarwione drewno twardzielowe. W południowej części strefy umiarkowanej drzewa odznaczają się większym bogactwem barw i odcieni. Obok drzew iglastych występuje tu szereg gatunków liściastych o wyraźnie zabarwionym drewnie, jak dęby, wiązy, jesion, a zwłaszcza niektóre gatunki owocowe, jak orzech i śliwa. Z gatunków iglastych intensywne zabarwienie ma cis, jałowiec i modrzew.
W miarę posuwania się na południe drzewa mają coraz lepsze warunki bytowania, co wpływa na bardziej intensywne zabarwienie drewna. Za sprawdzian może służyć drewno orzecha, które w warunkach polskich ma barwę popielatą, natomiast w Turcji i Iranie ma kolor zbliżony do czarnego. Zjawisko to osiąga szczytowe nasilenie w lasach strefy podzwrotnikowej, które charakteryzują się dużą liczbą gatunków o intensywnie zabarwionym drewnie oraz największą skalą i rozpiętością zabarwienia.
Rodzaje barw
W drewnie naszych gatunków drzew i krzewów wyróżniać można 6 głównych barw:
1.Barwa zbliżona do białej: jodła, świerk, osika, grab, buk, klon, jawor, olcha.
2.Barwa żółta: brzoza, kwaśnica, bukszpan, limba.
3.Barwa brunatna: dęby, jesion, wiązy.
4.Barwa zbliżona do czerwonej: modrzew, sosna, wiśnia, trześnia, śliwa.
5.Barwa zielonawa: grochodrzew.
6.Barwa zbliżona do czarnej: orzech.
Między tymi zasadniczymi grupami zabarwienia istnieje duża skala trudnych do rozgraniczenia odcieni. Barwa drewna niektórych gatunków drzew zależy od warunków siedliskowych. Szeroką skalą barw odznacza się np. dąb, mający zależnie od siedliska barwę od piaskowej przez brązową i brunatną do czerwonej. Te różnice barwy uważane są za wskaźnik jakości drewna. Szkutnictwo np. wysoko ceni drewno dębowe, które bezpośrednio po przetarciu ma czerwoną barwę (zanikającą w miarę wysychania), uważając, że drewno takie dobrze nadaje się do gięcia.
Zapraszamy do zapoznania się z ofertą Sam-Net